17 dec

Ik sta op van tafel, ga de bank zitten en pak mijn telefoon. Ik stuur Mike een bericht:
‘M’n ouders gaan emigreren naar Italië. Mag ik bij jou en Lune wonen?’
Ik kijk hoeveel likes ik heb op mijn filmpje van vanmiddag. Al mijn halve leven ben ik kapot hard aan het trainen om toegelaten te worden op de dansacademie. Negentig. Het gaat de goede kant op, maar hoop op minstens driehonderd. Dat is mijn hoogste aantal likes op een dansfilmpje dat ik maakte in de Kruispleingarage. Super verlichting, vette kleuren en alle ruimte want altijd leeg.
Al mijn vrienden wonen hier. Mag ik eindelijk uit en dan willen zij naar een boerderij in Italië verhuizen?!
‘En Rijk, hoe zou jij het vinden om op een camping te wonen in Italië, het land van pizza en ijs?’ vraagt m’n moeder.
‘Weet jij wat Ninja Jay allemaal voor spinjitsu gaven heeft?’ antwoordt hij.
‘Serieus mam? Rijk is vijf of hij hier iets zinnigs over kan zeggen.’ zeg ik.
‘Adam, is in februari toch ook verhuisd naar Amsterdam. Dat krijgt Rijk heus wel mee. En de vader van Adam, zelf geëmigreerd uit China, verwoordde het mooi. Hij ziet verhuizen als iets positiefs. Zo leren de kinderen al vroeg dat ondanks dat je verder van elkaar vandaan woont, je contact kan houden.’