16 dec

‘Wat vind jij dan van dit idiote plan opa?’
Opa kijkt me aan.
‘Italiaans is in ieder geval een prachtige taal Ruby en ik kan het weten.’
Dan kijkt hij naar Stella en gaat verder op serieuzere toon.
‘Als dit voor jullie een vlucht is voor de problemen die er tussen jullie zijn, doe het niet. Ik heb het gezien bij kennissen. Die zijn gescheiden in Frankrijk nadat ze met de hele familie geëmigreerd waren. En ik zeg je, dat is verschrikkelijk moeilijk. Niet alleen financieel maar ook met de kinderen.’
‘Ik zie het niet als een vlucht, we willen niet perse weg. Het is geen lang gekoesterde droom. Ik zie het eerder als een nieuw hoofdstuk, waar Soleil en ik aan toe zijn. Sinds we hier over praten zie ik de ogen van Soleil glinsteren en dat is lang geleden.’
‘En jij?’ vraagt opa aan m’n moeder, ‘Jij bent zo’n sociaal en maatschappelijk betrokken persoon, contact met mensen is voor jou als zuurstof.’
‘Vroeger dacht ik: als ik later groot ben woon ik op een boerderij met vier kinderen, wat dieren en misschien een man. En kijk nou? Zit ik hier met twee kinderen, een kinderwens en een partner midden in de stad. Een vlucht zou ik het niet noemen, misschien wel een zoektocht naar een rustiger bestaan dichter bij de natuur, waar meer tijd is voor elkaar en wie weet voor nog een kindje.’
Ik zie mijn moeder hoopvol kijken naar Soleil. Die op zijn beurt bevestigend knikt naar Opa van der Graaf.